Лiстапад ад Тумалёнкi

Автор: Алекс Старостин


http://www.stihi.ru/2014/11/22/341



Заўжды сваё збірае ноч.

І іншых ўценкі прыклад граюць.

Па наваколлі ў голас кроч.

Пагружана ўсё ў ціхамернасць.

А ў аксамітнасці душы

Парыць, бы птушка, векавечнасць.



Да хаты мы туліліся, было...

А Ракаў заставаўся за спіной...



На правы бок, як позірк кіну,

Ва ўзмроке Месяца карціна.

Ўнізку пад начнейшай грамадой

Раскінулася вёсачка малая.

Далонь мая ў калейку прынікае.

І пышнасць лістапада на растанні -

Малюнак нечаканага спаткання.

Да дрэў маўклівых, прыклады - памёнткі.

Ды дахі срэбрам адліваюцца ўначы.

Каханне, бы пястоту зоркам гандлявалі.

Святло ад Месяца пралілася звярхоў...

Трымаецца жыццё чараўнікамі.

Як таямніцу, ўсё хавае,

За асяроддзем цемната.

А вёсачка ўсё выступала,

Нібыта каралева бала,

Падзяка вэлюму, бы зорке,

Што ззяе па плыні прагорклай.

Ўспатык, гуляючы па сне.

Святло ад Месяца сумотна.

Далася любым і пяшчотным

Плынь таямніц. Схаронак жыў.

Адбіткам па жыцці і быў...